Vorige week vrijdag werd de wedstrijd tussen SC Bastia en FC Sète 34 afgelast. Er blies een storm over Corsica die een voetbalwedstrijd onmogelijk maakte. Daarmee werd ons niet alleen een kans op een vierde overwinning op rij ontzegd, maar – naar blijkt – ook een treffen met één van de meer illustere tegenstanders in onze competitie.
Als kersvers mede-eigenaar van de club kijk je toch met enig dedain naar onze tegenstanders op het derde niveau van Frankrijk. Zeker als het in het geval van FC Sète om een mede-promovendus gaat. Wij hebben immers een Europa Cup-finale gespeeld en de Coupe de France gewonnen. Dan valt het nogal rauw op je dak als één van die tegenstanders het zelfs nog beter heeft gedaan met twee nationale bekers en titels achter de naam.
Aan het eind van de negentiende eeuw groeit de voetbalsport in Frankrijk. Vanaf 1894 wordt er zelfs een nationaal kampioenschap georganiseerd. Alleen teams uit Parijs mogen echter meedoen en een aanzienlijk deel van de spelers is nog Brits. Daar komt net voor de eeuwwisseling verandering in. Ook de andere regionale competities mogen tijdens het afsluitende toernooi vertegenwoordigd worden door hun kampioen. Die eerste Franse kampioenschappen blijven echter voornamelijk een noordelijke aangelegenheid.
PARIJS-ROUBAIX
In het zuiden moet het voetbal het in die tijd qua populariteit nog afleggen tegen het eveneens uit Engeland overgewaaide rugby. Terwijl clubs uit Normandië en de regio Nord, voornamelijk bestaande uit vereniging binnen de driehoek Lille-Tourcoing-Roubaix, al snel geslaagde aanvallen doen op de Parijse hegemonie, moeten de mediterrane teams nog geregeld meer dan tien tegendoelpunten incasseren. Tussen 1902 en ’08 is de jaarlijkse titelstrijd een heuse Parijs-Roubaix, waarin Racing Stade de Roubaix het in totaal opneemt tegen drie verschillende Parijse opponenten en vijfmaal als winnaar van het veld stapt.
GEORGES BAYROU
De kansen voor de club uit Sète (dat in die tijd nog Cette genoemd wordt) stijgen wanneer een verloren zoon terugkeert op het oude nest. Georges Bayrou is als jonge man naar Parijs getrokken om werk te vinden. Daarnaast trapt hij in het weekend ook verdienstelijk tegen een balletje. Hij belandt daar bij Gallia Club, één van de vele teams die de lichtstad rijk is, en met die vereniging wint hij zelfs de nationale titel. Eenmaal terug op geboortegrond liggen zijn beste voetbaldagen achter hem, maar als nieuwbakken voorzitter van Les Dauphins, de Dolfijnen, introduceert hij wel het zogenaamde amateurisme marron, heimelijk betalen van amateurspelers, een slimmigheidje dat hij leerde kennen in de hoofdstad.
In 1914 bereikt de club voor het eerste de finale van het nationale kampioenschap. Daarin is Olympique lillois uit Lille echter met 3-0 duidelijk te sterk. Deze eerste bloeiperiode van FC Sète word ruw geknakt door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, maar daarna wordt er rustig doorgebouwd aan hun topclub in wording. Het Franse voetballandschap is echter danig veranderd in die jaren van het interbellum.
De in 1917 in het leven geroepen Coupe de France is het nationale kampioenschap komen te vervangen en zal dat tot aan 1932 blijven doen. Gedurende die jaren bereikt Sète viermaal de finale. De eerste drie edities gaan verloren, maar in 1930 slaagt de club er dan eindelijk in om zich tot de beste van Frankrijk te kronen. In de verlenging tegen Racing Club France uit Parijs is de Joegoslavische Yvan (Ivica) Beck met twee goals de gevierde man.
FRANS PORFVOETBAL
Drie jaar later breekt het mooiste jaar uit de clubgeschiedenis aan. We spreken dan over het tweede seizoen van een professionele Franse competitie, waarvoor Sète-clubmannen Bayrou en Emmanuel Gambardella zich al tijden hard hebben gemaakt. De club uit het kleine plaatsje in het zuiden van het land zet zichzelf op de kaart als voetbalhoofdstad van het land door zowel de nationale titel als de beker te veroveren.
INTERNATIONALE TOPPERS
Bayrou staat erom bekend met succes buitenlandse spelers naar Sète te halen en het legt de club geen windeieren. De grote man gedurende dit topseizoen is namelijk de Hongaar Istvan Lukasc. De spits is topscorer van de competitie en in de bekerfinale groeit hij uit tot matchwinnaar door een kwartier voor tijd de 2-1 binnen te schieten. Na één jaar blijkt Lukasc echter alweer onhoudbaar voor de Dolfijnen, wanneer hij wordt weggekocht door Lille.
Zijn vertrek betekent nog niet het einde van de succesperiode van Sète, want zes jaar later wordt de club nog eenmaal kampioen van Frankrijk. Andermaal hebben de Sétois veel te danken aan internationale inbreng. De Hongaarse beer Désiré Koranyi – wiens eigenlijke naam Dezsö Kronenberger was – deelt de nationale topscorerstitel met Sochaux-spits Roger Courtois, en ook voor de Catalanen Domènec Belmanya en Josep Escolà is er een belangrijke rol weggelegd.
ZICO TUMBA TOT NU
Na dit tweede kampioensjaar zal andermaal een oorlog de opmars van de club knakken. Na de Tweede Wereldoorlog is het gedaan met de successen van de groenwitten uit Zuid-Frankrijk. Al valt er zeker wat voor te zeggen om de tijd dat cultheld Zico Tumba uitkwam voor de club als minstens even indrukwekkend te bestempelen. Met de gewezen Superboer in de gelederen promoveerde men in 2005 terug naar de profs. De drievoudig Congolees international kon blijven, maar omdat hij in Frankrijk juist het profbestaan had willen ontvluchten, besloot hij te vertrekken.
Afgelopen seizoen wist Sète dus net als wij promotie naar het derde niveau af te dwingen. Op dit moment bezetten ze daarin de 16e positie, ver achter onze tweede plek. Wanneer de wedstrijd ingehaald zal worden, dienen we hen dus met gepast respect voor hun rijke historie tegemoet te treden. Maar vanavond wacht eerst Concarneau. Als het doorgaat althans, want ook nu dreigt een storm roet in het eten te kunnen gooien.
Net als de andere wedstrijden in deze competitie is de wedstrijd gratis te volgen via de site van de Franse voetbalbond. Als alles doorgaat wordt er om 8 uur afgetrapt in het Stade Guy-Piriou te Concarneau. Verliezen is geen optie.